Perth en omgeving
De eerste dagen in Perth waren arbeidsintensief om het zo maar eens te zeggen. We hebben heel wat kilometertjes afgelegd, maar nu met de benenwagen in plaats van een bus. De eerste dag hebben we eerst het centrum eens bekeken. Heel overzichtelijk en gezellig. Veel leuke tentjes om te eten en veel souvenirwinkels natuurlijk. 's Middags uitgebreid rondgesnuffeld in het Western Australia Museum en daar even onze kennis bijgespijkerd over het leven en de geschiedenis hier. Met name de verhalen over de pioniersvrouwen waren zeer interessant. Wat die allemaal moesten doorstaan, daar zijn een paar nachtjes slapen in een swag niets bij.
Daarna op goed geluk op een van de gratis bussen gestapt en uitgestapt aan de oever van de Swan River. Sinds 2000 staat daar de Swan Bell Tower en daar hebben we natuurlijk even een kijkje genomen. Belandden we zomaar in een bell ringing demonstration en mochten we zelf ook nog even een klok luiden! We hebben alletwee een certificaat!!!
Gisteren zijn we met de boot naar Rottnest Island gegaan. Dat was zo'n anderhalf uur varen met af en toe zulke hoge golven dat het leek dat we in een kermis attractie zaten. Eenmaal aangekomen was de eerste indruk dat het er wel heel erg toeristisch was. Maar goed, we hadden onze wandelschoenen toch aan dus hoppa, lopen. Allerlei fraaie meertjes bekeken, veel mooie planten en vogels maar de echte reden waarvoor we waren gekomen zagen we maar niet: de quokka. Een beestje dat lijkt op uit de kluiten gegroeide rat maar in feite een mini-kangaroe is. Net toen we de moed hadden opgegeven (er lagen wel overal keutels, dus ze moesten er zijn) was het bingo. Twee stuks maar liefst die braaf poseerden voor de camera, zelfs de flits kon ze niet doen schrikken. Een paar meter verderop nog eens twee, een moeder met kind. GEWELDIG!
Vandaag hebben we een hele lange voettocht gemaakt richting Kings Park. Het park an sich stelt niet zo heel veel voor (geen wandelroutes maar gewoon een hoop gras en bomen) dus besloten we een stukje langs de rivier te lopen. En ineens: dolfijnen! Helemaal onverwacht maar des te leuker. Ze waren heel speels en bleven maar bij ons in de buurt rondzwemmen. Wat wil je nog meer? Morgen is Fremantle aan de beurt voor een bezoekje en dan gaan we zaterdag richting Tasmanië. Daar staat ons weer een toer te wachten, zonder swags deze keer.
Tassie land
Na een dag vliegen en rondhangen op vliegvelden zijn we dan aangekomen in Tasmanië. Vanmorgen is onze zesdaagse tour begonnen en de eerste dag was meteen (sorry hoor!) geweldig te noemen. Iedereen had het over het slechte weer dat ons te wachten stond maar het is de hele dag droog gebleven, we hebben zelfs veel zon gehad en door al het wandelen is zelfs de temperatuur van zo'n 12 graden niet onoverkomelijk. En dan de natuur hier!!! Volgens ons hebben ze Lord of the Rings stiekem hier opgenomen in plaats van Nieuw-Zeeland. Alleen maar superlatieven. Om een idee te schetsen: combineer de bergen uit Oostenrijk met het groen uit Ierland en de rest van de natuur uit Schotland en voeg dan een flink aantal space gum trees toe en een handjevol schitterend strakke meren: that's Tasmania so far.
Op dit moment logeren we in een chalet aan een prachtig meer waar we morgen op gaan kanoen. Lekker bij de openhaard bijkomen van de lange dag. Het hiken is hier een stuk beter te doen dan in Western Australia omdat je jezelf warm moet lopen. Maar eenmaal op temperatuur is het genieten geblazen. Volgens mij beginnen we wel heel erg als een reisbrochure voor Down Under te klinken inmiddels... enfin, we houden jullie op de hoogte al is het aantal computers met internet in de wildernis niet zo dik gezaaid.
Hoewel we inmiddels heelhuids in Sydney zijn aangekomen, hebben jullie nog wat verhalen uit Tasmanie tegoed. Nou, om het in een zin samen te vatten: wij gaan emigreren!
Wat is dit een prachtig stukje aardbol zeg. We hebben tijdens onze tour zoveel gezien dat we wel meer dan twintig pagina's dagboek bij hebben te werken. Redelijk uniek was ook dat we alleen maar droog en zonnig weer hebben gehad, de gids had dat nog NOOIT meegemaakt op een zesdaagse tocht. Daarnaast hebben we bijna alle uitheemse (voor ons dan) dieren gezien. Mirel is stikjaloers op Chris omdat zij wel een platypus (=vogelbekdier) heeft gezien tijdens het kanoen op Lake Roseberry. Maar haar lijstje met wombat, Tasmanian devil, echidna, pademelon (= mini kangaroe), koala en slangen mag er ook zijn.
Verder zijn we voortaan zeer ervaren bergbeklimmers. Hoewel we niet helemaal tot de top zijn gegaan van Cradle Mountain (te steil en te veel sneeuw) hebben we toch kunnen genieten van een overweldigend uitzicht op 1100 meter (ja, dat staat er echt, allemaal zelf geklommen). Ook was onze eerste groep supergezellig. Helaas werd dit op dag vier omgegooid en kregen we gezelschap van iets te veel Aziaten. Niet om te discrimineren maar die lui zijn strontvervelend. Spreken geen woord Engels, komen altijd te laat, smakken met het eten, nu ja, de gebruikelijke irritaties als je zo netjes bent opgevoed als wij Europeanen.
Gelukkig was het programma de tweede helft wel heel goed. Degenen die Yorin Travel wel eens kijken en laatst Chris Zegers hebben zien rondstruinen in Wineglass Bay: wij hebben dat ook gedaan!!! Dit was voor ons beiden het mooiste strand dat we tot nu toe hebben gezien. Zoals de naam al zegt heeft het de vorm van een wijnglas, het water is blauwer dan blauw (en onwijs koud) en het zand witter dan wit en zachter dan zacht. Onze gids ging die dag klimmen en vroeg ons een boodschap in het zand achter te laten. Als echte Brabo's hebben wij braaf met zeewier en takjes HOUDOE op het Tasmaanse zand gelegd. En hij kon het nog lezen ook (begreep het wel niet maar goed).
Verder hebben we heel beroemd ijs gegeten op de fraaie farm van de stoerste vrouw op Tasmanie: Kate Berry. Voor slechts drie dollar kregen we zoveel ijs (zogenaamd maatje klein) dat we geen trek meer hadden in avondeten. Dan zijn we ook nog naar Port Arthur geweest, waar vroeger de stoute jongens uit Engeland aan het werk werden gezet. Zeer indrukwekkend, vooral 's nachts toen we een ghost tour hebben gemaakt.
Eenmaal terug in Hobart hebben we met een paar leuke mensen uit de groep nog in een heuse karaoke bar gezeten. Aangezien wij gaan emigreren hebben we zelf maar niet gezongen (uit angst dat we niet meer welkom zijn) maar die honneurs werden meer dan uitstekend waargenomen door de plaatselijke obesitas-vereniging. Oh, oh, wat hebben wij gelachen. Tja, en dan nu de laatste bestemming alweer: Sydney. Zo meteen maar eens kijken wat deze stad te bieden heeft. Ter info: ook hier schijnt de zon en is het zo'n 20°C.