Als net aangekomen backpacker wil je je graag vervoeren. Dus samen met twee reisgenoten op zoek naar een auto. We werden geattendeerd op de Kings Cross Car Market in Sydney. Kings Cross is een plek waar je als backpacker komt als je laatste cent is uitgegeven, of als je de Lonely planet niet goed hebt gelezen. Een andere reden om in deze uitgeleefde buurt te komen is er eigenlijk niet. Veel verslaafden en ander gespuis, iets waar je tijdens je love peace and hapiness tour niet op zit te wachten.
In een duistere parkeergarage zat de Car Market. Inderdaad, er bevonden zich een paar mensen en een hoop auto's. Er was veel keuze en de meeste auto's kostten tussen de 3000 en 5000 dollar. De Car Market bestaat eigenlijk uit een aantal wanhopige backpackers die binnen een paar weken naar huis moeten vertrekken en hun auto kwijt moeten om met nog wat centjes thuis te komen. De wanhoop was bij sommige backpackers groot. Twee Duitse jongens, met duidelijk geen besef meer van de realiteit, zaten al twee weken in de duistere parkeergarage te wachten op een koper. Helaas voor hen stond de auto op een Queenslandregistratie wat inhield dat de auto terug naar Queensland moest voor het einde van registratieperiode. Niet zo handig vanuit New South Wales.
Wij liepen tegen een wat ouder Canadees echtpaar aan die een goed uitziende Ford Falcon station aanboden inclusief tent en kampeerspullen. Dit is bij de meeste auto's overigens inbegrepen. Een mooie auto, netjes. Maar voor ruim voor 4000 dollar te koop. Nu kwam het aan op pingelen. De tactiek was zielig weglopen en overleggen met de medereizigers. Schouders ophalen, portemonnee bekijken en terug naar de kopers. Ja, er mocht wel 500 dollar af. Poeh nog steeds veel geld voor ons.
We gingen even overleggen buiten de Car Market, dat snapten ze. Na een kwartier zwaar overleg kwamen we terug. We gaven aan dat als we onze centen bij elkaar legden, we op 3000 dollar konden komen. Zowaar had het echtpaar ook kleinkinderen en snapten ze dat wij echt geen keus hadden. Ze konden het niet over hun hart verkrijgen ons met een onbetrouwbare auto pad te sturen. Ze hoopten dat iemand ook zo voor hun kleinkinderen zou zorgen als die op reis waren. Na het plunderen van onze bankrekeningen en voor even zakken vol met geld te hebben, overhandigden we het bedrag. Met een grote knuffel en een 'veel plezier' was het voor elkaar. Wij nog geld in de zak en het echtpaar een onbetaalbaar gevoel.
Nu moesten we de auto verzekeren en dan konden we weg. Het verzekeringskantoor was helaas al gesloten, maar ach wat kon ons het schelen. We reden naar Manly Beach en zouden daar de volgende ochtend gewoon meteen de verzekering regelen. Dus iedereen in de auto en vol gas. Voor het eerst aan de linkerkant van de weg rijden midden door Sydney. Twee keer gas, één keer de bocht om en BOEM we stonden achterop onze voorganger. Het zweet in de handen en tranen in mijn ogen. Ik zag mezelf al backpackend in de bak zitten. Een grote Australiër stapte uit en nam de schade op: hij een krasje, wij geen knipperlicht meer. Hij keek naar ons bange kippetjes en zei: "No worries gals it's no biggie!" En weg was ie.
We reden al bibberend naar Manly Beach, niet eens genoten van het eerste ritje over de Harbour Bridge. Wat een geluk hadden wij dan. Maar de tweede keer pech kwam de volgende dag, de auto startte niet. We belden de NMRA (Australische ANWB). De accu was leeg en moest vervangen worden. Zo bezorgd was het echtpaar over ons dus ook niet geweest. Het knipperlicht werd eigenlijk nooit meer vervangen.
Toen weer terug naar Sydney, want in Manly Beach kregen we de verzekering niet voor elkaar. Voor de tweede keer terug zonder verzekering en de gedachten aan een ezel en een steen. Met een slakkengang reden we naar het kantoor, regelden alles en na een uur waren we klaar om te gaan. Eindelijk kon de grote glimlach komen. De Harbour Bridge lachte ons toe en de reis was nu officieel begonnen. No worries en gas erop!
750.080
